Türkçe - İngilizce
vekiller teriminin Türkçe İngilizce sözlükte anlamı
- vekil
- deputy
He appointed John to act as his deputy.
-O, John'u vekili olarak hareket etmesi için atadı.
- vekil
- {i} proxy
- vekil
- locum tenens
- vekil
- {i} vice
- vekil
- surrogate
- vekil
- attorney in-fact
- vekil
- replacement
- vekil
- barrister
- vekil
- (Askeri) regent
- vekil
- (Ticaret) commissionaire
- vekil
- (Kanun) fideiussor
- vekil
- (Ticaret) factor
- vekil
- alternate
- vekil
- stand-in
- vekil
- (Politika, Siyaset) secretary of state
- vekil
- trustee
- vekil
- representative
- vekil
- acting
Tom became the acting chairman of the committee.
-Tom, komitenin başkan vekili oldu.
- vekil
- procurator
- vekil
- locum tenentes
- vekil
- substitute
I don't like the substitute teacher.
-Ben vekil öğretmeni sevmiyorum.
The substitute teacher was bullied by the students.
-Vekil öğretmen öğrenciler tarafından zulmedildi.
- vekil
- agent
- vekil
- supply
- vekil
- administrator
- vekil
- attorney
- vekil
- agent; representative; deputy; attorney; proxy
- vekil
- (Hukuk) proxy, representative
- vekil
- assignee
- vekil
- commissary
- vekil
- vicar
- vekil
- delegate
- vekil
- locum
- vekil
- vice gerent
- vekil
- minister
- vekil
- commissioner
- vekil
- minister of state, cabinet member
- vekil
- lieutenant
- vekil
- stand in
- vekil
- agent, representative; deputy; attorney; proxy; minister bakan
- vekil
- nominee
- vekil
- vicegerent
- vekil
- mandatary
- vekil
- succedaneum
- vekil
- {i} mandatory
İlgili Terimler
Türkçe - Türkçe
vekiller teriminin Türkçe Türkçe sözlükte anlamı
- (Hukuk) VÜKELA
- VEKİL
- (Osmanlı Dönemi) Başkasının işini gören. Bir adamın yerine hareket etme selâhiyeti olan kimse
- VEKİL
- (Osmanlı Dönemi) Nâzır. Bakan
- VEKİL
- (Hukuk) Vekalet sözleşmesi gereği başkası adına işler yapmakla yetkilendirilen kimse
- Vekil
- naip
- Vekil
- (Osmanlı Dönemi) MÜMESSİL
- vekil
- Bakan
- vekil
- Bakan: "Hanın avlusundan sokağa vekil ve sefir otomobillerine taş çıkartacak bir lüks otomobil yürüdü."- R. N. Güntekin
- vekil
- Birinin, işini görmesi için kendi yerine bıraktığı veya yetki verdiği kimse
- vekil
- Yetki alan
- vekil
- (Osmanlı Dönemi) sözcü