Turkish - English
Definition of namuslu in Turkish English dictionary
- honorable
- honest
I am an honest person.
-Ben namuslu bir kişiyim.
- honest, straight, pure, chaste, honourable, honorable; proper
- (sexually) virtuous, moral (woman)
- untainted
- honorable, upright, high-principled
- upright
- modest
She's so modest that she blindfolds herself when taking a bath.
-O kadar namusludur ki banyo yaparken kendi gözlerini bağlar.
- respectable
- fair
- level
- virtuous
She is a virtuous woman.
-O namuslu bir kadındır.
- vestal
- pure
- honourable [Brit.]
- (Kanun) incorruptible
- honourable
- upstanding
- true-blue
- straight
- right
- incorrupt
- good
- clean
- square
- sportsman
- namus
- honor
- namuslu kimse
- square shooter
- namus
- rectitude
- namus
- good name
- namus
- {i} honesty
- iffet sahibi, namuslu, temiz
- owner of chastity, chaste, clean
- aşırı namuslu geçinen
- prudish
- aşırı namuslu geçinen kadın
- prude
- namus
- decency
- namus
- honor, integrity, probity, uprightness
- namus
- (a woman's) virtue, honor (in sexual matters)
- namus
- virginity
- namus
- virtue
Layla lost her virtue.
-Leyla namusunu kaybetti.
Layla's virtue was impregnable.
-Leyla'nın namusu ele geçirilemezdi.
- namus
- honour; good name; rectitude; honesty
- namus
- purity
- namus
- honour [Brit.]
- namus
- {i} honour
- namus
- pudicity
Related Terms
Turkish - Turkish
Definition of namuslu in Turkish Turkish dictionary
- Ahlak kurallarına uygun olarak davranan: "Benim babam namuslu bir vatanperverdi."- A. Gündüz
- Uygun, hilesiz, gereği gibi: "Sallanma, git bana namuslu bir kahve pişir."- M. Ş. Esendal
- Uygun, hilesiz, gereği gibi
- Ahlâk kurallarına uygun olarak davranan
- LEKESiZ
- NAMUS
- (Osmanlı Dönemi) İrade-i İlâhiyenin tecellisi
- NAMUS
- (Osmanlı Dönemi) Şeriat
- NAMUS
- (Osmanlı Dönemi) Irz, iffet, edeb, hayâ
- NAMUS
- (Osmanlı Dönemi) Hâzık
- NAMUS
- (Osmanlı Dönemi) Nizam
- NAMUS
- (Osmanlı Dönemi) Hayırlara ait gizli hâllerin hâmil ve vâkıfı olan. Bu mânada Cebrâil Aleyhisselâm'a ıtlak olunur. Sair melâikenin vâkıf olmadıkları vahyin sırlarına vakıf ve mahrem olması cihetiyle ona namus-u ekber denilmiştir
- NAMUS
- (Osmanlı Dönemi) Bir kimsenin mahrem, gizli esrarı olup işleri ve hallerinin iç yüzüne vakıf ve muttali kimseye denir
- NAMUS
- (Osmanlı Dönemi) Melâike
- NAMUS
- (Osmanlı Dönemi) Mahir
- NAMUS
- (Osmanlı Dönemi) Emniyet ve istikamet gibi faziletlerin muhassalası olan pek kıymetli haslet
- NAMUS
- (Osmanlı Dönemi) Av ve t
- Namus
- iffet
- Nâmus
- (Osmanlı Dönemi) IRS
- namus
- Sililik, iffet
- namus
- Dürüstlük, doğruluk
- namus
- Bir toplum içinde ahlak kurallarına karşı beslenen bağlılık
- namus
- (Osmanlı Dönemi) kânun
Related Terms
namuslu
Hyphenation
na·mus·luPronunciation
Resimler
History
Favorites