Sefaretnâme, özellikle Osmanlı Devleti döneminde, bir dış merkeze sefir (elçi) olarak atanan kişinin, döneminin siyaset ve diplomasisine, ve bu arada da sefirlik görevinde bulunduğu şehrin ve ülkenin güncel hayatına ilişkin izlenim ve görüşlerini kitap şeklinde bir araya getirdiği eserdir. En tanınmış örnekleri Yirmisekiz Mehmed Çelebi ve Ahmed Resmi Efendi'nin sefaretnâmeleridir. Gözlem ve edebiyat yönünden ziyade, üstlenilmiş görev üzerinde yoğunlaşmış rapor özelliği olanlar "takrir" şeklinde anılırlar. Ait oldukları dönem hakkında verdikleri bilgilerin günümüz bakış açısının oluşturulmasına sağladığı katkının yanısıra, sefaretname ve takrirlerin 18. yüzyılda Osmanlı Devleti'nin reform arayışları süreci içinde kaydadeğer bir tarihi önem de arzetmişler, bu arayışlara kaynak oluşturmuşlardır
التركية - الإنجليزية
تعريف sefaretnâme في التركية الإنجليزية القاموس.
Sefâretnâme (سفارت نامه), literally the book of embassy, was a genre in the Turkish literature which was closely related to seyahatname (the book of travels), but was specific to the recounting of journeys and experiences of an Ottoman ambassador in a foreign, usually European, land and capital. Sefâretnâme were edited by their authors with a view to their presentation to the Sultan and to his high administration, thus also bearing a semi-official character, their objective being to make them "feel" the foreign country in question, as much as informing on it. For this reason, and for the literary qualities that were sought in order to attain their objective, they remain of lasting interest for the general reader